In viaggio con Sonila: il blog che porta la bandiera albanese in giro per il mondo

Sono una coppia diversa dagli altri. Hanno rinunciato al sogno di sposarsi per viaggiare. Non si definiscono turisti ma viaggiatori e sono in grado di essere felici anche con pochi soldi e nessun lusso.

Il viaggio dell’albanese Sonila Qesaraku con il suo fidanzato italiano Fabio Ive è molto semplice. Sono alla ricerca di storie, culture, tradizioni, discipline energetiche e spirituali, luoghi, religioni, storie di vita delle persone incontrate.

Attualmente stanno viaggiando da più di 7 mesi. Hanno visitato 7 Paesi del Sud-Est Asiatico: Thailandia, Indonesia, Singapore, Malesia, Laos, Cambogia e Vietnam.

Hanno un blog/pagina su Facebook chiamato “Travelling with Sonila” (a questo indirizzo fb, https://www.facebook.com/Travelling-with-Sonila-Blog-Udh%C3%ABtimesh-1571237623168398/ )   nel quale riflettono su tutte le loro esperienze di viaggio. Ogni foto si accompagna a una descrizione in tre lingue, cioè albanese, italiano ed inglese. Il blog è seguito da molti albanesi, italiani e stranieri di tutto il mondo.

Sonila è la migliore “ambasciatrice” albanese nei Paesi asiatici, là dove pochissime persone sanno che nella mappa del mondo esiste un piccolo Paese che si chiama Albania, ma che ha grandi valori culturali, storici, umani e rare bellezze naturali. La bandiera albanese li accompagna in ogni Paese del mondo dove vanno. Lo scopo è semplice: farla sventolare dove, forse, nessun albanese è mai arrivato prima. L’idea è stata inizialmente di Sonila, ma ovviamente fortemente sostenuta anche da Fabio.

D.: Com’è un viaggio per voi? Perché viaggiatori e non turisti?

R.: Noi viaggiamo tra le persone locali con lo zaino in spalla, muovendoci con i mezzi pubblici, dormendo in ostelli economici, camminando molto a piedi e facendo la maggior parte delle cose da soli senza utilizzare agenzie di viaggio.Viaggiare per noi significa anche fare attività umanitarie e di volontariato.

In Malesia, in un tempio induista, abbiamo aiutato a cucinare e servire il cibo sia ai credenti che ai meno abbienti.

In Cambogia abbiamo insegnato inglese ai bambini di una scuola rurale che hanno difficoltà economiche.

In Vietnam abbiamo visitato e contribuito portando dei beni alimentari di prima necessità e dando un aiuto economico ad un orfanotrofio.

Viaggiare per noi è anche vivere un esperienza come quella di una seduta di yoga e meditazione. O quella di stare tanti giorni in mezzo alla natura, senza caffè, alcool, mangiando solo cibo vegetariano. L’idea è di staccare dalla quotidianità e, per qualche tempo, stare in silenzio e concentrarsi solo su se stessi.

D.: Perché proprio questa forma di viaggio? Non vorreste anche voi fare delle vacanze come tanti pensano, viaggiare in aereo, dormire in alberghi a 7 stelle, muoversi con auto di lusso?

R.: No. Noi non vogliamo fare le vacanze in alberghi di lusso. Non che giudichiamo chi li fa, ma abbiamo scelto di farne un altro tipo. Ci piace viaggiare semplicemente e lentamente tra i locali. Solo così possiamo conoscere meglio le storie, culture e tradizioni dei posti che visitiamo. Durante il viaggio abbiamo incontrato alcuni occidentali in vacanza per 2-3 settimane, che, stando solo in resort di lusso, non avevano quasi mai parlato con la gente del posto, ma solo con altri turisti e di conseguenza non sapevano molto del Paese che visitavano. Questo è davvero un peccato, sempre dal nostro punto di vista. Viaggiare non significa solo andare in una bella spiaggia, mangiare del buon cibo o fare un trattamento SPA. Naturalmente anche questi servono, anche noi li abbiamo fatti, ma sono solo una piccola parte del nostro viaggio.

D.: Perché questa scelta?

R.: Abbiamo fatto questa scelta perché volevamo essere liberi di decidere ogni giorno senza pianificare a lungo termine, di uscire fuori dal sistema e dalla società, di capire se la vita che facevamo era veramente la vita che volevamo. Volevamo avere la possibilità di fare un viaggio intorno al mondo così come un viaggio interiore. Volevamo fare diverse esperienze in diversi Paesi.

D.: Qual è il posto più bello che avete visitato?

R.: È una domanda che ci fanno molte persone. E’ molto difficile stabilire quale sia il Paese migliore, perché ogni Paese è stato molto bello per noi e ci ha dato qualcosa. La Thailandia è stato il primo Paese visitato, ci ha impressionato per i sorrisi delle persone, non per niente viene chiamata anche il Paese dei sorrisi. Lì abbiamo visto mare e spiagge bellissime e i tramonti più belli. In Indonesia abbiamo visto rare meraviglie naturali come il vulcano Bromo e la fiamma blu. Singapore, chiamata anche la Svizzera dell’Asia, è una città-Stato moderna, con edifici alti in armonia l’uno con l’altro. La notte, con l’accensione di luci colorate, è stupenda. Lì abbiamo visto il più bello spettacolo di luci ed acqua. La Malesia ci è piaciuta e ci ha sorpreso molto. Un Paese multiculturale, dove, oltre le diverse culture e religioni, convivono benissimo il moderno, lo storico e la natura. Le persone sono molto socievoli, aperte mentalmente e parlano un ottimo l’inglese.

…“Laos e Cambogia sono i due Paesi più autentici ed originali nel quale il tempo, a volte, sembra si sia fermato. Il Vietnam con le sue bellezza naturali, unito all’accoglienza meravigliosa del suo popolo, ne fa un Paese molto bello ed affascinante. “…

D.: Cosa vuol dire quest’esperienza per voi? Che cosa avete imparato da questi viaggi? Si dice che il viaggiare intorno al mondo è come aver completato l’Università. E’ vera questa cosa?

R.: Sì. Quest’esperienza ci ha insegnato molte cose, sia a livello individuale che di coppia. In primo luogo, nel corso di questi mesi siamo stati 24 ore sempre insieme. In precedenza, il tempo passato insieme era limitato, in quanto ognuno aveva il proprio lavoro. Oggi viviamo la nostra relazione con una maggiore intensità e se non abbiamo avuto problemi e litigi vuol dire che il nostro rapporto ha una base molto forte. Abbiamo capito molte cose di noi. Durante i viaggi, abbiamo visto la reazione l’una dell’altro in situazioni a volte difficili, cose che nella vita normale non avremmo potuto vedere. Abbiamo imparato che nulla è impossibile nella vita, non c’è limite di età per essere felici, che la casa non è dove sei nato ma dove ti senti meglio, ovviamente senza mai dimenticare le proprie radici e di essere grati per quello che abbiamo. Ci ha fatto capire che questo viaggio è stato il nostro più grande investimento e non lo rimpiangiamo mai. Abbiamo capito che la chiave della felicità è l’amore per noi stessi, per l’altro, per tutti gli esseri umani e per la natura.

D.: Avete viaggiato molto, e credo durante il viaggio avete incontrato anche delle difficoltà. Quale di loro non vorreste che si ripetesse, o che non vi è stato facile adattarvi?

R.: Non abbiamo avuto grandi difficoltà che non si possono affrontare. Possiamo dire che durante il viaggio nel Sud-Est Asiatico, essendo noi vegetariani, abbiamo avuto qualche difficoltà col cibo (i cibi più consumati in questi Paesi sono proprio quelli che noi non mangiamo, cioè carne, pesce e uova). Questo non nelle grandi città, ma in alcuni villaggi dove a volte abbiamo mangiato per diversi giorni, a pranzo e a cena, sempre e solo un po’ di riso bianco con verdure saltate. A volte qualche piccola difficoltà linguistica nei Paesi dove le persone non parlavano inglese. A volte qualche piccola difficoltà culturale soprattutto all’inizio del nostro viaggio, ad esempio come la maniera di salutare che in alcuni di questi Paesi è molto diversa dalla nostra. Abbiamo imparato che con alcune persone di religione buddista ed induista non ci si dà la mano come da noi, ma si saluta a distanza con le mani unite davanti al petto piegandosi leggermente. Mentre con persone di religione musulmana non si dà la mano alle persone di sesso opposto. Una delle cose a cui non ci siamo ancora abituati dopo quasi 8 mesi di Asia è farsi la doccia con l’acqua fredda.

D.: Che tipo di messaggio puoi dare alle persone, perché devono viaggiare?

R.: Il viaggio non è solo visitare luoghi nuovi, ma anche un viaggio interiore. Capisci molte cose di te che forse non avresti modo di scoprire se non viaggiassi. Conosci tante persone, culture e tradizioni. Viaggiare non vuol dire spendere tanti soldi, si può viaggiare con poco, almeno nel Sud Est Asiatico. Più viaggi, meglio ti senti fisicamente, più ti arricchisci mentalmente e spiritualmente.

Dal seguente link, http://shqiptarja.com/news.php?id_legami=225133, è presa la versione integrale in albanese dell’intervista. Nell’articolo, anche alcune delle foto scattate da Sonila e Fabio.

Ata janë një çift ndyshe nga të tjerët. Kanë hequr dorë nga ëndrra për t’u martuar për udhëtimet. Flamuri shqiptar i shoqëron në çdo vend të botës që ata shkojnë. Nuk e quajnë veten turistë por udhëtarë dhe janë në gjendje të bëjnë qejf edhe me shumë pak para dhe aspak luks.

 Udhëtimi i shqiptares Sonila Qesarakut me të fejuarin e saj italian Fabio Ive është shumë i thjeshtë, u mjafton thjesht një çantë shpine, lëvizin me mjete publike, flenë nëpër hostele të lira, ecin shumë në këmbë dhe shumicën e gjërave i bëjnë vetë pa nevojën e një agjensie.

 34- vjeçarja ka hapur një blog të sajin me emrin ‘Travelling with Sonila – Blog Udhëtimesh’, ku në të pasqyron të gjitha eksperiencat e saj të udhëtimeve. Çdo foto shoqërohet me një përshkrim në tre gjuhë të botës, në shqip, italisht dhe anglisht. Në blogun e saj ajo numëron shumë ndjekës si shqiptarë ashtu edhe të huaj.

 Ideja që flamuri shqiptar të valëvitej kudo që çifti udhëtonte ishte e Sonilës, por sigurisht edhe i dashuri i saj e ka mbështetur atë. Aktualisht udhëtojnë prej më shumë se 7 muajsh. Ata kanë vizituar 7 vende të Azisë Juglindore, Tajlandën, Singaporin, Malajzinë, Laosin, Kamboxhian dhe Vietnamin.

 Qëllimi është shumë i thjeshtë, kudo që shkojnë të çojnë flamurin shqiptar të valvitet atje ku ndoshta nuk ka arritur më parë asnjë shqiptar.  Nga këto udhëtime kanë marrë me vete eksperienca shumë të bukura, kanë historinë, kulturat, tradita, disiplinat shpirtërore dhe energjike, fene, kanë takuar shumë njerëz.

 Nuk e konsiderojnë veten turistë dhe nuk sillen kurrë si të tillë. Në Malajzi, në një tempull induist kanë ndihmuar të gatuajnë dhe t’u servirin ushqim besimtarëve por edhe njerëzve të varfër.

 Në Kamboxhia u kanë mësuar fëmijëve të vegjël që kanë vështirësi ekonomike gjuhë angleze e ndërsa në Vietnam kanë ndihmuar në një jetimore.

 34-vjeçarja nga përmeti është ambasadorja më e mirë në vendet Aziatike, aty ku shumë pak mund të dinë që në hartën e botës ekziston edhe një vend i vogël me emrin Shqipëri, por që mbart vlera shumë të mëdha kulturore, historike, njerëzohe dhe me bukuri të rralla natyrore.

 Si është një udhëtim për ju? Përse udhëtarë dhe jo turistë?

 Na mjafton një çantë shpine, lëvizim me mjete publike, flemë nëpër hostele të lira, ecim shumë në këmbë dhe shumicën e gjërave e bëjmë vetë pa nevojën e një agjensie. Kemi shpenzuar edhe javë të tëra në mes të natyrës, pa kafe, pa alkol, ushqim vegjetarian, kemi bërë dhe joga.

 Pse pikërisht kjo formë udhëtimi? Nuk do të dëshironit edhe ju që të bënit udhëtime siç shumë e mendojnë, me avion, në hotele me 7 yje,  me makina luksi?

 Jo. Ne nuk duam të bëjmë pushime nëpër hotele luksoze, jo se i gjykojmë kush i bën. Por ne bëjmë një tjetër lloj udhëtimi. I gëzohemi një udhëtimi të thjeshtë e të ngadaltë. Me çantë shpine, me transport publik, duke njohur njerëz vendas. Vetëm kështu mund të njohim historitë, kulturat, traditat. Gjatë udhëtimit kemi takuar disa njerëz perëndimor që vinin për të bërë pushime 2-3 javore nëpër resorte luksoze dhe nuk dinin asgjë rreth vendit që ata vizitonin, nuk kishin folur asnjëherë me vendasit por vetëm me turistët e tjerë. Është me të vërtetë për të ardhur keq, gjithmonë nga pikëpamja jonë flas. Të udhëtosh nuk do të thotë që të ikësh në një plazh të bukur, të hash ushqim të mirë apo të bësh një trajtim në SPA. Natyrisht edhe këto duhen, edhe ne i kemi bërë, por janë pjesë shumë e vogël e udhëtimit tonë.

 Pse kjo zgjedhje?

 E bëmë këtë zgjedhje sepse donim të ishim të lirë, të vendosnim çdo ditë pa planifikuar për një kohë të gjatë, të dilnim jashtë sistemit dhe shoqërisë, të kuptonim që jeta që bënim të ishte vërtetë jeta që dëshironim. Donim të kishim mundësi të udhëtonin rreth botës adhtu edhe një udhëtim brenda vetes. Dëshironim të bënin ekperienca të ndryshme në këto vende. Kemi përjetuar një ekperiencë unike kur kemi bërë joga, ideja për t’u shkëputur nga realiteti për disa moment pa folur dhe të përqëndroheshim vetëm të vetja jonë.

 Ju keni vendosur flamurin shqiptar në çdo vend që udhëtoni. Ideja e kujt ka qenë?

 Ideja e shpalosjes së flamurit shqiptar kudo që shkojmë, ndoshta aty ku nuk ka shkuar më parë asnjë shqiptar ishte fillimisht e imja, por Fabio, partneri im  i  jetës  më ka mbështetur plotësisht. Fabios i pëlqen shumë flamuri ynë, por edhe Shqipëria. Do të vinte me shumë dëshirë të jetonte në Shqipëri. Qëllimi është shumë i thjeshtë, kudo që shkojnë të çojnë flamurin shqiptar të valvitet atje ku ndoshta nuk ka arritur më parë asnjë shqiptar. 

Cili është vendi më i bukur që keni vizituar?

 Është një pyetje që na e bëjnë shumë persona. Është paksa e vështirë për të përcaktuar se cili është vendi më i bukur, sepse për ne çdo vend ka qenë shumë i bukur për diçka, një tjetër ka qenë i bukur për diçka tjetër. Tajlanda është vendi që na ka bërë shumë përshtypje. Buzëqeshjet e njerëzve aty na kanë mrekulluar. Jo më kot ajo quhet edhe toka e buzëqeshjeve, bukuria e detit, e plazheve dhe perëndimet e diellit më të bukur të jetës sime.  Në indonezi kemi parë mrekulli natyrore të rralla si vullkani Bromo dhe flaka blu.  Singapori i quajtur ndryshe si Zvicra e Azisë, është një qytet shumë multikulturor me ndërtesa të larta, moderne me shumë harmoni me njëra tjetrën. Nata me dritat shumë ngjyrëshe është një mrekulli. Atje kemi parë dhe spektaklin më të bukur me ndezjen e dritave. Nga ana tjetër edhe Majlazia na ka pëlqyer dhe surprizuar shumë. Njerëzit ishin shumë të hapur mendërisht, shumë shoqëror dhe flisnin shumë mirë anglisht. Ju thashë, e kemi shumë të vështirë për të diferencuar një vend. Çdo vend ka bukurinë e tij.

 Çfarë do të thotë kjo eksperiencë për ju? Çfarë keni mësuar nga këto udhëtime? Thonë që të udhëtosh diku është njësoj si të kesh mbaruar një universitet është e vërtetë?

 Po. Kjo eksperiencë na ka mësuar shumë gjëra si në nivel individual ashtu edhe në çift. Në radhë të parë gjatë këtyre muajve kemi qenë 24 orë bashkë unë dhe Fabio. Më parë ishim secili në punën e tij ndërsa sot jetojmë raportin tonë në një intesitet më të madh dhe nëse nuk kemi pasur grindje dhe probleme do të thotë që kemi pasur baza shumë të forta. Na ka lejuar të kuptojmë shumë gjëra për njëri tjetrin, shpesh në situata të caktuara gjatë udhëtimeve kemi parë si reagojmë duke e njohur më shumë njëri tjetrin. Kemi mësuar se asgjë nuk është e pamundur në jetë, na ka mësuar se nuk ka limit moshe për të qenë të lumtur, se shtëpia jonë nuk është vendi ku ke lindur por atje ku ndihesh më mirë pa harruar gjithmonë vendin ku ke lindur, të jemi mirënjohës për të që kemi. Na ka bërë të kuptojmë që ky udhëtim ka qenë investimi ynë më i madh për të cilin nuk pendohemi kurrë. Kemi kutuar që çelësi i lumturisë është dashuria për veten tonë, për njeri tjetrin në çift për të gjitha qeniet njerëzore edhe për natyrë.

 Keni udhëtuar shumë, dhe besoj që gjatë rrugës keni hasur edhe vështirësi. Cilën prej tyre do të veçoje, që ndoshta nuk do doje të përsëritej apo që e keni pasur jo shumë të lehtë të përshtateshe?

 Nuk kemi pasur ndonjë vështirësi shumë të madhe aq sa mund të ketë qenë e papërballueshme. Mund të them që paksa e vështirë gjatë udhëtimit në Azi Juglindore ka qenë ushqimi, duke qenë se ne jemi vegjetarian, nuk hamë mishin, peshkun apo vezët, që në këto vende dihet konsumohet shumë. Ndoshta jo në qytetet e mëdha, por nëpër fshatrat ku kemi shkuar kemi ngrenë për disa ditë rresht vetëm oriz të bardhe e pak prerime si në drekë ashtu edhe në darkë. Pak i vështirë ka qenë edhe komunikimi, në vendet që nuk kanë ditur të flasin gjuhën angleze. Edhe mënyra e të përshëndeturit që është shumë ndryshe nga e jona. Kur takon dikë këtu nuk e takon duke i dhënë dorën, por duke bashkuar dy duart përpara gjoksit e duke u përkulur paksa në largësi. Në rast takimi me persona të fesë muslimane kemi mësuar të mos u japim dorën personave të seksit të kundërt. Ajo që jemi mësuar akoma pas 8 muajsh qëndrimi në Azi është dush me ujë të ftohtë.

 Çfarë mesazhi mund t’u japësh njerëzve, pse duhet të udhëtojnë?

 Udhëtimi nuk është thjesht vetëm për të vizituar vende të ndryshme, por edhe një udhëtim brenda vete. E njeh vetëm më mirë dhe kupton shumë gjëra që ndoshta nuk mund të të krijoheshe mundësia nëse nuk do të udhëtoje. Njeh shumë njerëz, kultura, pasyrohesh shumë si në shpirt edhe nga mendërisht. Të udhëtosh nuk do të thotë që duhet të shpenzosh shumë para me patjetër, por mund ta bësh atë edhe me pak para. Sa më shumë udhëtime aq më mirë, ndihesh dhe më mirë shpirtërisht dhe fizikisht.

© 2016 – 2017, Katia Pisani. All rights reserved.